Cenię sobie kino robione przez kobiety i opowiadające o kobietach. Jednak „Warsaw by Night” zawiódł moje oczekiwania. Głównie ze względu na to, że w tej filmowej opowieści nie wiadomo, o co tak naprawdę chodzi. Nie ma też ona jakiegoś celu, do którego by zmierzała. Tak jakby reżyserka nie wiedziała, po co przedstawia te zaledwie wycinki historii (bo nie mają ani początku, ani końca) czterech nieszczęśliwych kobiet w różnym wieku, które przeżywają swoje uczuciowe dramaty.

Na tę naszą dezorientację dodatkowo wpływa to, że owe historie może i mają swój punkt wspólny (tytułowy klub, w którym przecinają się tylko na chwilę życiowe drogi bohaterek), ale nie mają żadnego wydarzenia, które by je łączyło. Coś, co byłoby tą iskrą zapalną, siłą napędową i jednocześnie narracyjnym spoiwem. To z kolei sprawia, że po jakimś czasie (tak po drugiej opowieści) zainteresowanie fabułą maleje, by wraz z napisami końcowymi pozostawić widza obojętnym. Smutne to, jak i sam film, ale prawdziwe, gdyż wychodząc z sali, nie współczujemy bohaterkom (bo nawet nie dane nam było ich polubić; a wręcz powiedziałbym, że polubić się nie dają), a w naszej głowie nie rodzi się żadna refleksja i żadne pytanie – poza jednym: Po co to wszystko?

Tym, co jednak skupia wzrok na ekranie i nie powoduje opadania powiek, a w dalszej perspektywie frustracji, są kobiety – jedne z najlepszych polskich aktorek. Tego młodszego i nieco starszego (dojrzalszego) pokolenia. Izabel Kuna, Joanna Kulig, Roma Gąsiorowska, Stanisława Celińska i Agata Kulesza. (Natomiast aktorskimi rodzynkami są tutaj Łukasz Simlat i Marian Dziędziel). Dają z siebie wszystko, chociaż scenariusz nie pozwala im na rozwinięcie skrzydeł. Błyszczą i urzekają już nawet tylko tym, że są. I to one ratują „Warsaw by Night” od całkowitej zapaści. Dlatego jeśli obejrzeć ten film, to tylko dla tych kobiet. Bo na pewno nie dla ekskluzywnej tutaj Warszawy, która jest jak Nowy Jork i nigdy nie zasypia. Bo to już od dawna wiemy.

 

Data wprowadzenia: 2015-02-16