Niepewność, obawa, sceptycyzm i wątpliwość – takie uczucia towarzyszyły mi przed seansem „Gwiazd naszych wina”. Wszystko przez to, że czytałem młodzieżową powieść amerykańskiego pisarza Johna Greena, na podstawie której powstał film, i wywarła ona na mnie bardzo pozytywne wrażenie. Odkryłem ją kilka miesięcy temu i to całkiem przypadkiem. A dzisiaj, z pozycji nauczyciela, polecam ją swoim uczniom, ze skutkiem równie pozytywnym. Zresztą to zabawne, jak o naszym guście czytelniczym decydują przypadki. Ale do rzeczy.

Zacznę od tego, że film jest wierną adaptacją książki, która w sposób barwny i odważny opisuje historię 16-letniej Hazel, która zmaga się z rakiem. Razem z nią z chorobą walczy również nieco starszy od niej Augustus, w którym dziewczyna zakochuje się. Natomiast w tle tej nierównej walki pojawia się urwana w pół zdania powieść, którą jest zafascynowana Hazel.

Żeby było jasne. Powieść Greena to nie jest rzecz tylko o chorobie. To przede wszystkim opowieść o podejściu do życia, o szukaniu sensu w życiu, a nawet jego resztkach; to opowieść o czerpaniu z życia pełnymi garściami, ale także o oswajaniu śmierci i przygotowywaniu się do niej. Wreszcie to rzecz o tym, by kochać i być kochanym. Jednak sposób przedstawienia kwestii życia, choroby i śmierci nie jest pretensjonalny. Pomimo tego, że tyle już było takich historii. Utwór w sposób dojrzały i niedołujący przedstawia te trudne kwestie.

Dokładnie tak samo pokazuje te sprawy film. Przy czym pojawia się w nim pewien zgrzyt, który nie wiem, czym jednoznacznie wytłumaczyć. Może paradoksalnie właśnie wiernością książce? Chodzi o to, że pierwsza połowa tego ponad dwugodzinnego filmu trochę się ciągnie i emocjonalnie nie angażuje. Dla kogoś, kto czytał książkę, jest to szczególnie przykre i denerwujące, gdyż powieść wciąga już od pierwszych stron. Na szczęście druga połowa filmu rekompensuje ewentualne początkowe niezadowolenie. Do tego stopnia, że mogą być potrzebne chusteczki, więc warto się w nie zaopatrzyć.

W recenzjach książki pojawia się określenie, że „Gwiazd naszych wina” to „błyskotliwy i inteligentny wyciskacz łez”. Podobnie jest z filmem. Dlatego nie ma potrzeby zarzucać mu tego, co naturalnie wynika z pierwowzoru, a co jest jednym z jego atutów. Wystarczy przystać na to i przede wszystkim skupić się na tym, w jaki sposób w „Gwiazd naszych wina” (w książce i w filmie) prezentuje się odwieczny temat życia i śmierci. A jest to sposób dojrzały, budujący oraz dodający wiary, nadziei i siły. Czyż nie tego oczekujemy od dobrej książki i dobrego filmu?

Data wprowadzenia: 2014-06-12