Wspominam o tym wszystkim nie bez powodu, ponieważ „Smak curry” to również film z Indii (tyle że w koprodukcji francusko-niemiecko-amerykańskiej), ale z Bollywoodem niewiele ma wspólnego: trwa nieco ponad półtorej godziny, nikt w nim nie tańczy i nie śpiewa, a skąpany jest w ciepłych, ale nie w intensywnych kolorach, których mnogość jest tak charakterystyczna dla kina bollywodzkiego. Jednak pojawia się w nim uczucie. I jeśli w tym momencie, któryś z panów czytających te słowa myśli sobie: „Ooo… Nieee… To nie dla mnie”, to szybko spieszę poinformować, że jest w wielkim błędzie, ponieważ w „Smaku curry” nie ma ani grama landrynkowości i melodramatyzmu. Uczucie między młodą kobietą (zaniedbywaną przez męża) a dojrzałym mężczyzną (samotnym wdowcem), których drogi przypadkowo przecinają się, jest tutaj tak delikatnie i ze smakiem nakreślone, że po seansie widz ma prawo zastanawiać, czy może powinien wyśpiewać i wyklaskać utwór Rubika „Niech mówią, że to nie jest miłość”. W dodatku jest to tak inteligentnie i zabawnie, a przy tym niesamowicie dojrzale i życiowo opowiedziana historia (nie brakuje w niej mądrości życiowych, jak chociażby ta: „Czasem zły pociąg zabierze Cię na dobrą stację”), że nie sposób nie poddać się jej urokowi. W dodatku z lekkim przymrużeniem oka daje wgląd w kulturę indyjską, co również jest przyjemnym doświadczeniem. 

 

Chociaż ten film został sklasyfikowany jako dramat, to trudno oprzeć się wrażeniu, że to jakieś nieporozumienie. Bo gdyby wszystkie filmowe dramaty tak wyglądały, to życie w sali kinowej byłoby lżejsze i weselsze. Dlatego obok „Smaku curry” nie można przejść obojętnie, bo jest on jak ostatni posiłek skazańca – smakuje wyśmienicie. Z tą tylko zasadniczą różnicą, że do tej filmowej uczty zawsze można jeszcze powrócić.